Can I give you a hug?

“Miss Remy, I feel like you need a hug, can I give you one?”

Een van mijn lieve leerlingen zei dit laatst tegen mij en wat volgde was uiteraard een dikke knuffel. We hebben allemaal wel eens een dikke knuffel nodig, maar soms iets vaker nodig dan normaal. Op momenten dat de toekomst onduidelijk is, op momenten dat alles letterlijk om je heen op de grond valt, op momenten dat je je vrienden en familie thuis mist, op momenten dat je twijfelt aan jezelf, op momenten dat je tekort schiet en fouten maakt en zo kan ik nog wel even doorgaan. De afgelopen maanden kan ik alleen maar als een achtbaan beschrijven. Een achtbaan gaat langzaam dan snel, op en neer, heen en weer en over de kop. Je voelt vlinders in je buik, adrenaline giert door je lijf en misschien ervaar je ook wel momenten dat je er het liefst uit wilt. De afgelopen maanden zijn voor mij een lange achtbaan rit geweest. Hieronder een snelle blik op de afgelopen maanden;

Wist je dat…

... we eerst naar Guinee zouden gaan

… we vanwege de Ebola uitbraak moesten zoeken naar een andere bestemming

… die bestemming Benin werd

… vanwege de snelle verspreiding van het Ebola virus besloten werd om weer terug naar Congo te gaan

… dit uiteindelijk ook niet meer mogelijk was 

… de eindbestemming uiteindelijk Madagaskar is geworden

... we een korte stop hebben gemaakt in Zuid Afrika

… bijna 4000 mensen het schip hebben kunnen bezoeken in Kaapstad

… we bijna vier weken in totaal hebben gevaren

… de zee erg ruig was en dat het bijna onmogelijk was om rond te lopen laat staan te slapen zonder uit bed te rollen

… ondanks dat we alles goed vast hadden gezet er toch erg veel is losgeschoten en schade heeft opgelopen

… we zelfs de school een dag hebben gesloten omdat het onveilig voor de kids was

… we veilig zijn aangekomen in Tamatave, Madagaskar en we nu eindelijk het ziekenhuis kunnen openen

… de president van Madagascar afgelopen zaterdag het schip heeft bezocht

… een van mijn leerlingen en haar drie zusjes de president mocht begroeten

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik denk dat dit wel een beeld schetst hoe het de afgelopen maanden aan boord was. We hebben heel wat maanden flexibel moeten zijn, maar inmiddels ervaar ik dat de rek eruit is.

Afgelopen weekend was ik druk bezig om mijn klas na een heftige vaartocht op te ruimen en de volgende woorden kreeg ik op mijn hart…

I can do all things through Christ who strengthens me. Phil 4:3

Keer op keer is God daar met Zijn geduld, kracht, vrede en liefde. Hij zal ons/ mij niet verlaten. Ik zie uit naar wat God door ons heen in dit mooie land gaat doen.

…now to Him who can keep you on your feet, standing tall in His bright presence, fresh and celebrating… be glory, majesty, strength and rule always. Jude 24-25